Fizjoterapia
Proces terapii Integracji Sensorycznej
Diagnostyka SI
Bodźce z otoczenia i naszego ciała odbieramy poprzez zmysły. Wzrok, słuch, węch, smak, dotyk i zmysł równowagi są źródłem informacji dla mózgu. Ten segreguje je i interpretuje, abyśmy mogli zareagować w sposób adekwatny do sytuacji.
Każda z tych informacji z osobna jest niewystarczająca. Gdy widzimy jabłko, dostrzegamy jego czerwoną barwę i okrągłość. Zmysł czucia głębokiego pozwala nam lepiej ocenić jego kształt i ciężar. Przez zmysł dotyku poznajemy powierzchnię, możemy się też zdecydować na sprawdzenie zapachu i smaku. Tylko wszystkie te informacje, scalone razem, czyli zintegrowane, pozwalają nam w pełni poznać owoc. Dopiero wtedy możemy odpowiednio zareagować, decydując się np. na jego obranie. Wykorzystujemy wszystkie te informacje, by dostosować siłę nacisku do przekrojenia samej skórki.
Aby dziecko mogło prawidłowo funkcjonować, wszystkie jego zmysły muszą sprawnie działać. A co ważniejsze – muszą ze sobą ściśle współpracować. Brak integracji sensorycznej (SI) daje niepokojące objawy.
Co może u dziecka niepokoić?
- obniżone napięcie mięśniowe,
- zaburzenia równowagi,
- obniżona sprawność motoryczna,
- postawa wycofująca,
- niska samoocena,
- impulsywność,
- wrażliwość na dotyk,
- nadpobudliwość psychoruchowa.
Pojawienie się wyżej wymienionych objawów jest wskazaniem do diagnozy SI dziecka. W dalszej kolejności specjalista może zalecić podjęcie terapii integracji sensorycznej.
Terapia integracji sensorycznej
Każde dziecko rodzi się z wewnętrznym napędem, który popycha je ku doznawaniu. Ta ciekawość pozwala ćwiczyć zmysły, a to prowadzi do rozwoju całego układu nerwowego. U dzieci z zaburzeniami SI, układ ten trzeba odpowiednio stymulować. Służy temu odpowiednia organizacja otoczenia oraz pomoc terapeutyczna.
Terapia integracji sensorycznej odbywa się w specjalnie przygotowanej sali. Znajduje się w niej sprzęt do stymulacji przedsionkowej, prioprioceptywnej, dotykowej, słuchowej, wzrokowej i węchowej. Głównym zadaniem terapeuty jest dostarczanie kontrolowanych bodźców. Ma to na celu wywołanie u dziecka reakcji, która poprawi integrację sensoryczną. Wykonywane przez nie ćwiczenia sprawiają, że równolegle rozwijają się ciało i umysł.
Ciało zyskuje na tym, że poprawia się percepcja. Tym samym usprawnia się koordynacja ruchowa, sprawność manualna i orientacja w schemacie ciała. Umysł rozwija się dzięki wymaganemu skupieniu i zapamiętywaniu, co wspomaga dodatkowo procesy uczenia się.
